Φωναζε ο Καζαντζακης ( σε ανυποπτο χρόνο..) στις αδερφοφαδες του..
Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά,
να κάμεις θάματα, κι εσύ να...βουλιάζεις στην κοπριά,
στην τεμπελιά και στην απιστία..
Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις ..
το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που.. πεθαίνεις,
μα 'ναι πολύ αργά.
Ας ανασκουμπωθούμε εμείς.. που το ξέρουμε,
ας σύρουμε.. μπορεί να μας ακούσουν ...
Ερχόμαστε απο μία σκοτεινή άβυσσο.
Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο.
Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει και η επιστροφή,
ταυτόχρονα το ξεκίνημα και ο γυρισμός.
Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν.
Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Καλή 'ναι η δικαιοσύνη, μα για τους αγγέλους ...
ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος...
Από τα καλά κερδεμένα παίρνει ο διάολος τα μισά ...
από τα κακά κερδεμένα, παίρνει και το.. νοικοκύρη.
Αναφορά στον Γκρέκο
Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα
και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει .
Για ένα ήμουν σε όλη μου τη ζωή βέβαιος :
πως ένας δρόμος, ένας μονάχα οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος.
Ποτέ ο κατήφορος, ποτέ ο δρόμος ο στρωτός,
ο ανήφορος μονάχα.
Δεν έχουμε παρά μια μονάχα στιγμή στη διάθεσή μας.
Ας κάνουμε τη στιγμή αυτή αιωνιότητα.
Δεν είναι ο Χριστός το τέλος ..είναι η αρχή
δεν είναι το "Καλώς όρισες!", είναι το "Καλό ταξίδι!".
Δεν υπάρχει δύναμη πιο ¨ιμπεριαλιστική¨ στον κόσμο
από την ψυχή του ανθρώπου.
Καταχτάει, καταχτάται κι όλο κι η αυτοκρατορία της φαντάζει στενή,
πλαντάει, και θέλει να κυριέψει τον κόσμο για να μπορεί ν' ανασάνει.
Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και.. κατάλαβα.
Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου.
Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό,
πότε στο μυαλό μας.
Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην.. αυλή μας.
Η νιότη ζητάει αθανασία, δεν την βρίσκει, συμβιβασμό δεν καταδέχεται,
κι από περφάνια αρνιέται τα πάντα.
Όχι κάθε νιότη.
Η νιότη η λαβωμένη από την αλήθεια.
Μαζεύω τα σύνεργά μου:
Όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό,
βράδυασε πια, τελεύει το μεροκάματο,
γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου ...στο χώμα.
Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω..δεν κουράστηκα..
μα ο ήλιος βασίλεψε.
Ο δημιουργός παλεύει με ουσία σκληρή, αόρατη, ανώτερη του,
κι ο πιο μεγάλος νικητής βγαίνει νικημένος.
Για πάντα το πιο βαθύ μας μυστικό, το μόνο που άξιζε να ειπωθεί,
μένει ανείπωτο.
Είπα στη μυγδαλιά: "Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό".
Κι η μυγδαλιά άνθισε.
Κι αν ακόμα ήμουν σίγουρος πως θα πήγαινα στον Παράδεισο,
θα παρακαλούσα το Θεό να με αφήσει να πάω
από τον πιο ... μακρινό δρόμο...
Υ.Γ. Ζούμε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι,
το ενδιάμεσο φωτεινό σημείο το λέμε ζωή. (Ασκητική )
