Μια συνηθισμένη ιστορια.

Ενα συνηθισμενο ζευγαρι..

Μια σχετικη διαφορα ηλικιας..

Αυτο που λέμε μεση αστικη ταξη. Όλα καλα.

Όλα ησυχα και συνειδησιακα τακτοποιημενα..

Ο γαμος επιτυχης..ευτυχής..ειρηνικος..

Οικονομικα τακτοποιημενοι, με εργασια και υπεροχες

απολαυες..

Κανενα συννεφο στο οριζοντα..

Η συνεχεια απ το¨στομα¨της πρωταγωνιστριας

( Φανουριας, που όμως τη φωναζουνε..Ρία)

Περασαν και τα πρωτα ...7 χρόνια..κι όλα καλα..

Στην αρχή δεν γινοταν καν λόγος, όμως μετα

τα 8 χρονια..κατι δεν πηγαινε καλα,

κι ένα μωρό δεν ερχονταν..

Οταν δε φτασαμε στα 10 ...τοτε τα πρωτα συννεφα

εμφανισθηκαν στον μεχρι τότε αιθριο

¨οικογενειακο¨μας οριζοντα ...

Ο χρόνος αρχισε να στενευει..και κανενα  αποτέλεσμα..

Ασε που είχα αρχίσει να έχω και..

ανωμαλίες στον κύκλο μου..

Τότε ...μαθαμε και τους λεγόμενους ...¨ειδικους¨ γιατρούς..

Ο πρώτος , δεν είχε την εμπειρία να αντιμετωπίσει

κάτι πέρα των συνηθισμένων.

(Ειρησθω εν παρόδω, ότι μέχρι τότε πήγαινα κάθε χρόνο,

κι έκανα το Παπ τεστ και τον κλασσικό έλεγχο).

Όταν άρχισα να έχω ενοχλητικα,

εως αφορητα προβληματα με τον ¨κύκλο¨ μου,

( ο γιατρος μου) δεν μπορούσε να μου αιτιολογήσει

το πρόβλημα,ούτε να προτείνει συγκεκριμένη αγωγή.

Ο δεύτερος ¨γιατρός¨  ήταν κανονικός έμπορος..

μου πρότεινε αμέσως (χωρίς εξετάσεις) εξωσωματική..

Ο τρίτος γιατρός .. ήταν ο μόνος που μας έβαλε

να κάνουμε (άπειρες) εξετάσεις,

χωρίς όμως να μπορεί κι αυτός να μας πει

κάτι συγκεκριμένο. 

Εν τω μεταξύ είχαν περάσει.. δύο χρόνια

και με τα πολλά..

αποφασίσαμε να κάνουμε ..εξωσωματική.

Η εξωσωματική ..απέτυχε. 

Ο οργανισμός μου δεν μπόρεσε να ¨μεγαλώσει¨

περισσότερα από 2 ωοθυλάκια,

εκ των οποίων το ένα ,δεν μπόρεσε να ¨προχωρήσει¨

καθόλου.

Ο γιατρός λοιπόν δεν μου είπε ότι οι γυναίκες

της ηλικίας μου (ήμουν 38)

δεν μπορούν να ¨μεγαλώσουν¨ πολλά ωοθυλάκια

όπως οι νεαρότερες ..

και δεν μου είπε ότι είναι αρκετά πιθανό,

να μην λειτουργήσει το ¨πρωτόκολλο¨

με την πρώτη.. και να πρέπει να δοκιμάσω άλλο

συνδυασμό φαρμάκων σε επόμενη προσπάθεια.

Αντιθέτως με απογοήτευσε πλήρως. 

Μου είπε ότι ..ο οργανισμός μου φταιει

για την αποτυχία της προσπάθειας,

που δεν ¨συνεργάζεται¨, γιατί πιθανώς

οι ωοθήκες μου να είναι γηρασμένες ..

και μου ανακοίνωσε ότι θα πρέπει να σκεφτώ

σοβαρά την πιθανότητα να χρησιμοποιήσω..

 ¨δανεικό ωάριο¨..

Με μιαν απεραντη απορια..  φύγαμε για το εξοχικο μας,

και προσπαθήσαμε να τα ξεχάσουμε όλα.

Όταν επιστρέψαμε ήμασταν και οι δύο πιο χαλαροί

(είχαμε περάσει καλά) και πιο αισιόδοξοι.

Σ αυτό το σημείο να πω ότι δεν είχαμε σταματήσει

ποτέ τις προσπάθειες από μόνοι μας,

όλο αυτό το χρονικό διάστημα..

Είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα το βάζαμε κάτω,

ότι και να έλεγαν οι γιατροί..

 Επίσης αποφασίσαμε ότι θα παίρναμε

και 4η και 5η γνώμη ..

Έτσι αφού ξαναμπήκαμε στους συνηθισμένους

εργασιακούς μας ρυθμούς και κόντευε

να τελειώσει ο μήνας, κλείσαμε ραντεβού

με έναν ακόμα γιατρό.

Όμως ...

Στις .... Ηταν Κυριακη  πρωί, κι ενώ είχα όλη

την εβδομάδα πονάκια και ¨σκουρες¨ σταγόνες ,

( χωρίς να έρχεται περίοδος), απογοητευμένη που πάλι

(ο κύκλος μου ήταν χάλια), έκανα ένα τεστ εγκυμοσύνης ,

ετσι από συνηθεια..χωρις τον

παραμικρό¨αποχρωντα¨λόγο..

Και να.. που κρατούσα στα χέρια μου ένα.. θετικό τεστ. 

Έκανα άλλα..3 για να σιγουρευτώ  κι ήταν όλα θετικά..

Σταματω την πολυλογια..

Είχα μιαν ομαλη.. εγκυμοσύνη ..

και τώρα έχω ένα γυιο , (αγγελο)..10 μηνών

αναρωτιέμαι: είναι η περίπτωσή μου όντως

«μία στις 100.000», όπως είπε ο μαιευτηρας;  

Αν είχαμε εγκαταλείψει

(αφού μας είχαν αποθαρρύνει πλήρως οι ειδικοί)

και είχαμε αφεθεί στις ¨τεχνητές¨ μεθόδους,

θα είχα τελικά τώρα το παιδάκι μου;

Απάντηση δεν έχω δυστυχώς..Ομως..

Οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κατι άλλο τρεχει,

που ξεφευγει απ τις δικες μου νοητικες δυνατοτητες..

Η μητερα μου, ισχυρίζεται ότι ο Θεος μου το χαρισε,

αφου με αφησε πρωτα να δοκιμασθω σκληρα..

( παντα με κυνηγουσε ,η μανα μου, να πηγαινω Εκκλησια,

κι εγω δεν ηθελα..)

Οταν παντρευτηκα, ο ανδρας μου ηταν του ιδιου

¨φυραματος¨τωρα όμως αρχισα να το σκέπτομαι ...

Όταν μαλιστα ,μετα από προταση της μανας μου ,

το πηγα για¨σαραντιση¨μου αρεσε κι ο ιερέας.

Πηγα μαλιστα ένα απογευμα και του μίλησα.

Μου ειπε πράγματα, που ταχα ακούσει ,

αλλα δεν τα πολυπίστευα..

Οταν γυρισα σπιτι κι επιασα το γυιο μου,

μου φανηκε σαν.. να μου χαμογελουσε ...

Την πρωτη Κυριακη που τον πηγα στην Εκκλησια,

ουτε εκλαψε, ουτε κινηθηκε,

αλλα εμεινε κοιταζοντας απ τη κουνια του όλη την ώρα..

Τον βαφτισαμε στους..3 μηνες,

κι από τοτε τον πάω κάθε Κυριακη και τον κοινωνω ...

Δεν το πιστευα, που τολεγε η μανα μου,

αλλα δεν εχω γκρινιες, κοιλιακα, ταλαιπωριες.

Τον θηλάζω, και θα εξακολουθησω.. οσο έχω γάλα.

Ο γιατρος μου, με ησυχάζει,

κι ας μην παίρνει πολύ βαρος.

Είναι υγιής και γλυκός.

Καθομαι με τις ώρες τον κοιταζω με κοιτάζει

και του ...λέω ιστορίες..

Ο,τι μου κατεβει στο κεφάλι,

αρκει να του μιλάω ...του λέω πως ο καλος Θεος

μας τον εστειλε ...

για να μαθουμε να αγαπούμε ...

( σιγουρα δεν τον κοροϊδευω).

Κι εκεινος με κοιταζει με ...λατρεια.

Δεν..  θαλεγα ψέματα, αν ισχυριζομουν πως,

η..αγαπη μου είναι διαφορετικη για.. το γυιο μας..

Ομως όπως και να το κανουμε ...είναι..

Οπως κι εγω ειμαι ενας άλλος ανθρωπος..

Α βεβαια, πάντα έχω Μοτσαρτ ¨μουσικο χαλι¨

Τί να σας πω πως άλλαξε η ζωή μου ...θα ημουν ψευτρα..

δεν άλλαξε η ζωή μου, νομιζω ότι ξαναγεννηθηκα ...